Ergen Terapisi Nedir? Faydaları nelerdir?

Ergen Terapisi 12-18 yaş arası gençlerle uygulanan, gencin içinde bulunduğu zorluğa yardımcı olmak için klinik psikologlar tarafından uygulanan bir terapidir. Ergen terapisti çocuk ve ergen alanında uzmanlığı bulunan klinik psikologlar tarafından uygulanabilir. Gencin yaşadığı sorunu tanımlamasına, çözüm yolları keşfetmesine, akademik ve sosyal hayatında özgüven sahibi olmasına ve akran ilişkilerinin güçlenmesine yardımcı olur. Ergen terapisti sürece aileyi de dahil edebilir. Böyle durumlarda ergenle kurulan iş birliği önemlidir. Terapiste duyduğu güvenle beraber genç daha fazla paylaşım yapacak güvenli ortamı bulabilir. Ailenin sürece hangi kısımda ne kadar dahil olacağı iş birliği içinde planlanabilir. Yetişkin terapisinden farklı olarak riskli durumlarda ve ergenin zarar göreceğinden şüphelenilen durumlarda aile sürece kesinlikle dahil edilir. Ergen terapisinde asıl amaç bireyselleşme yolunda büyük bir arzusu olan gence güvenli bir ortam sağlamaktır. Özgüven gelişimi, kariyer hedefleri, duygusal farkındalık, bireyselleşme ihtiyacı, riskli davranışların azalması gibi konularda ergen terapisi fayda sağlamaktadır.

Ergenlik Dönemi Özellikleri Nelerdir?

Ergenlik dönemi genellikle 12-18 yaş arasını kapsayan kimlik gelişiminin ön planda olduğu gelişim dönemidir. Gelişen kimliğin yanında fiziksel gelişim de devam etmektedir.

Bu dönemde cinsel olgunlaşma yaşanır, gelişmiş fiziksel olgunluk vardır ve beden imajına dair kaygılar ortaya çıkar. Bilişsel gelişim kısmında problem çözümünde aktiflik ve bilgi işleme becerilerinde ilerleme beklenir. Bu dönemde gençler hem biyolojik hem de psikolojik olarak pek çok değişim yaşarlar. Fiziksel değişimin yanı sıra ruhsal değişimle beraber duygu iniş çıkışları, öfkeli çıkışlar, risk alma davranışları, merak ve romantik ilişkiler bu dönemde ön plana çıkar.

Ergen terapisi neden gereklidir?

Sosyal hayata uyum sağlamaya çalışan ergen akran bağlılığını ve uyumu yaşar. Duygusal açıdan yakın ilişkiler kurmak ister. Kariyer ve okul hayatı önemli hale gelir. Bu dönem genellikle aileler için zorlu geçer çünkü artık çocukları büyümüş ve bireyselliğin zirvelerini yaşamaktadırlar. Bu dönemde aileye karşı daha az ilgi gösterme, akranlarının etkisinde olmak, cinsiyet ve cinsellik ile ilgilenmek, mastürbasyon ve ben merkezci düşünme sistemi görülebilir. Tüm bunlar ergenin bireyselleşme sürecine katkı sağlar. Bu kritik ayrışma sürecinde ergen bazı zorluklarla karşılaşabilir. Çevresel ve biyolojik sebeplerle bu zorluklar içinden çıkılması zor bir hal alabilir. Aileler nasıl davranacaklarını ve gençlere nasıl yardım edeceklerini bulmakta zorlanabilirler. Ergenin çevresi çocukluk döneminden sonra artık çok genişlemiştir. Okul hocaları, müdürler, dershane gibi eğitim kurumları, katıldığı kurslardaki yetişkinler ve gençler, sosyalleşme ile beraber gelen genişlemiş dış dünya nesneleri ergenin ruh sağlığında önemli bir yer tutar. Dünya ile kurduğu bu yeni ilişkide hem özgür olmak hem de güvende olmak ister. Dolayısıyla bu ikilem aileyle hem çatışmayı hem de onlara ihtiyaç duymayı getirebilir. Ergenler çocukluktan yetişkinliği geçiş döneminde hem koruyucu sınırlara hem de destekleyici özgürleşmeye gereksinim duyarlar. Bu dengeyi sağlamak anne ve babalar için kolay değildir. Aileler bazen artmış bir endişeyle beraber ergeni fazla sınırlandırır ve özgürlük için alan bırakmazlar, ya da geniş özgürlük alanları verip gencin ihtiyaç duyduğu güvenli sınırları çizemeyebilirler. Birbirine uyumsuz anne baba tutumları gencin ikilemini daha da derinleştirir. Ebeveynlerin dengede olması, öfkelerini ve kaygılarını kontrol edebilmeleri ve işbirliği içinde ilerlemeleri ergen terapisinde önemlidir. Bu alanlarda zorluk varsa ergen terapisti aile ile de çalışabilir.

Ergen terapisinde kullanılan terapi çeşitleri nelerdir?

Ergenlik dönemindeki problemlerin çözümünde Bilişsel Davranışçı Terapi, Sanat Terapisi ve EMDR teknikleri sıklıkla kullanılmaktadır. Uzman, durum değerlendirmesi için aileyi de sürece dahil eder fakat esas süreç ergen-terapist arasındadır. Ergen, terapinin merkezindedir. Terapistin terapötik ilişkiyi güven çerçevesinde kurması sürece katkı sağlar. Bu süreçte psikoeğitimden sıklıkla yararlanılır ve ergene problemin kaynağı ve çözüm yolları aktarılır. Bu aşamada işbirliği çok önemlidir.